Praten over je hoogbegaafde kind, wel of niet?

Gekscherend zei ik wel eens tegen collega’s. Nee hoor, als ouders heel stoer komen vertellen dat hun kind hoogbegaafd is dan zijn ze dat waarschijnlijk niet. Natuurlijk is dat veel te kort door de bocht. Maar echt ik heb nog maar weinig ouders gezien die heel trots en een beetje stoer vertellen dat hun kind hoogbegaafd is. Nee, de meeste hebben een totaal tegenovergesteld probleem. “Nee joh, mijn kind is toch niet hoogbegaafd.”

Even terug naar het begin. Hoe treden ouders van hoogbegaafde kinderen dan wel naar buiten. Hoe vertellen ze mensen dat hun kind hoogbegaafd is. Oh wacht verkeerde vraag. Vertellen ze eigenlijk mensen dat hun kind hoogbegaafd is?

Het antwoord: TE WEINIG. Veel te weinig ouders vertellen anderen dat hun kind hoogbegaafd is.

En waarom dan niet? Het is toch iets om trots op te zijn?

We kijken even naar het hele plaatje. Stel je bent op dit moment ouders van kinderen op de basisschool. Dan ben je waarschijnlijk tussen 30 en 45 jaar oud. En dat betekent dat je zelf op een basisschool hebt gezeten waar je moest luisteren en gewoon meedoen. Deed je dat niet dan was je lastig. Niet zoals nu met allemaal diagnoses over waar het gedrag vandaan komt.

Toentertijd werd er ook weinig gezegd over hoogbegaafdheid. Iedereen moest luisteren en meedoen dus deze kinderen ook. Er zijn daardoor op dit moment ook nog veel hoogbegaafden die niet weten dat ze hoogbegaafd zijn. Of hoogbegaafde ouders die nu ontdekken dat hun kind hoogbegaafd is …..en dat dat niet van een vreemde komt. De meest van deze hoogbegaafde hebben hun hele leven geprobeerd “erbij” te horen. En ze gunnen hun kinderen dat ook want het is zo fijn om “gewoon” erbij te horen. Het gevolg daarvan is dat ze zeker niet zomaar zullen praten over het feit dat hun kind hoogbegaafd is. Nee, dat is niet handig dan heeft iedereen een mening en ben je ineens ANDERS. dat willen ze niet voor hun kind.

Daarnaast is er het gezin dat door negatief gedrag in de molen van onderzoeken terecht komt en dan ontdekt dat een of meerdere kinderen hoogbegaafd is. Ook deze ouders zijn niet echt op zoek naar meer dingen waardoor hun kind opvalt. Want als hij zo slim is, dan is dat toch fantastisch en kan je kind toch alles zelf. Nee, dan is het lastig praten over het feit hoe MOEILIJK het voor een hoogbegaafd kind kan zijn dat daardoor de aansluiting mist met andere kinderen.

Als laatste TROTS. Trots is een lastig woord voor hoogbegaafden want een woord als trots dient niet zomaar gebruikt te worden. Meestal wordt dat alleen gebruikt als er duidelijk eigen motivatie, inbreng en energie nodig is geweest om iets te bereiken waardoor echt een leerproces in werking is getreden. En IQ daar, heeft een hoogbegaafde zelf niks voor hoeven doen dus waarom zou je daar trots op moeten zijn??

En waarom is dit gebrek aan communicatie over hoogbegaafde kinderen een probleem? Als het al een probleem is.

Ja dit is zeker een probleem!  Omdat we daarmee met zijn allen het taboe rondom hoogbegaafdheid in stand houden.

Dus zoek informatie, laat je informeren. Weet wat je kind kan en wat niet. EN DAN , praat erover want wij zijn de generatie die dit kan doorbreken.

ERKEN je kind door hem / haar zijn plek te gunnen namelijk de plek van een hoogbegaafd kind. Niet meer of minder dan een ander, maar een kind met een andere manier van denken. Wat soms in het voordeel van het kind werkt en soms niet en daardoor hebben ze soms hulp nodig en soms niet.

En beste ouders, je kind is een ” gewoon” hoogbegaafd kind en voelt daardoor al lang dat het anders is. Door niet te praten kan je kind zichzelf van alles in het hoofd halen waardoor het anders ( minder en soms slechter) is dan een ander. EN het zou zo jammer zijn als je kind dat doet. Je mooie gewoon hoogbegaafde kind!

 

 

Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.