Tja allemaal heel belangrijk.
Maar na een mooi gesprek vraag ik me toch ineens af hoe belangrijk… En voor wie is het belangrijk?
Voor ouders; ja . Voor school; ja . Voor begeleiders; misschien . Voor hoogbegaafde kinderen; meestal NIET of in ieder geval ANDERS.
En misschien zit daar wel een probleem of niet. Want hoogbegaafde kinderen zien hier geen probleem.
Want dit kunnen ze prima, alleen is het de vraag of ze dit sociaal wenselijk laten zien. En dat is inderdaad een ander punt.
Wat scholen en ouders vaak willen is geen focus maar focus op wat zij belangrijk vinden. En geen prioriteiten stellen maar prioriteiten die zij zelf belangrijk vinden. Het gaat er immers niet om dat een kind prioriteiten stelt. Maar dat de prioriteit is wat wij van het kind verwachten namelijk een jas aantrekken. En niet dan nog even kijken hoe dat filmpje afloopt. Maar dat is wel de prioriteit die het kind heeft.
Even een paar voorbeelden.
Focus; Ik kan 40 minuten een game doen waardoor ik 4 plaatsen omhoog ben gegaan in de ranglijst en dus in het volgende level mag starten.
Prioriteiten stellen; Als ik mijn jas heel langzaam uittrek dan kan ik in de gang nog even rustig rondkijken wat er verder op school gebeurt. En dan hoef ik in de klas ook nog even niet stil te zitten en te luisteren.
Organiseren & plannen; Als ik op maandag met hem speel en op dinsdag daar dan kan ik woensdag extra lang bij ons thuis spelen met haar en dan kan ik samen dat spel uitspelen zonder dat er extra opgelet word door mijn ouders.
Dus hoe zit dat nu, verwachten we nu echt van kinderen, die vechten voor hun autonomie en die prima kunnen verwoorden wat ze doen en waarom, dat we kunnen afdwingen dat ze doen wat wij als sociaal wenselijk gedrag zien? Of moeten we dat niet willen ……. moeten we in gesprek gaan en soms gewoon eerlijk jaloers zijn op de keuzes die ze maken, niet gehinderd door de verwachtingen van de wereld om hen heen….