Soms kun je als je terug kijkt dingen heel scherp zien. En sommige dingen raken je zo dat het in je geheugen gegrift staat. Zo waren sommige dingen bij mij ook. De middelbare school was voor mij in het algemeen een prima tijd. Ik had veel sociale contacten, sportte veel was erg enthousiast en gedreven om dingen te doen en mee te maken.
Ik zat in een MR waar de leerlingen mee mochten praten ik regelde graag dingen dus zat ook in een organisatie van evenementen bij ons op school. Natuurlijk was dat een mooi en gemengd gezelschap dat zich graag tegen dingen aan bemoeide en graag feestje in gang zetten waar ze zelf van konden meegenieten.
Ik deed dat ook met veel plezier. En natuurlijk moest dan in mijn ogen ook alles echt goed geregeld zijn.
Blijkbaar was ik daar dan wat te enthousiast in want het moment was daar dat ik te veel wilde, te hard mijn best deed, een te grote mond had en dat er dus zeker een iemand klaar was met mijn manier van werken. En die iemand zei tegen mij : Als je het zo goed weet en zo goed kan doe het dan maar lekker allemaal in je eentje.”
Nu meer dan 20 jaar later voel ik dat nog steeds.
Rationeel kan ik dit prima een plek geven. Natuurlijk was het ook irritant dat ik veel wilde, het misschien wel anders moest, en dat ik het daar veel over had omdat ik enthousiast was. Maar ohh dat één opmerking zo lang kan blijven hangen. En nu nog steeds dat ik me afvraag als ik samen iets organiseer of ik iedereen wel genoeg eigen ruimte laat hebben en niet te veel alleen wil doen.
Als ik toen toch had geweten wat ik nu weet. Of als iemand anders dat had geweten en me dat had verteld dan was ik daar erg blij mee geweest.
Niet dat ik meteen iets anders had gedaan maar dan had ik me wel beter gevoeld. En dat gun ik tieners nu ook.
Dat we in gesprek gaan samen of in een groep met andere tieners zodat dat gevoel en dat zelfbeeld, als puber in deze tijd, meer in balans is. En dat er mensen zijn om dingen mee te delen als dat even niet zo is. Om te voorkomen dat deze hoogbegaafde tieners zichzelf kwijtraken.
