Hoogbegaafde pubers, heerlijk om mee in gesprek te zijn. Van de hak op de tak. Eigenlijk moet alles goed maar ja je bent ook puber. En dus is het soms best lastig. Maar goed meestal merk ik daar niet zoveel van al zeg ik soms wel..” euh hoorde je wat je zelf zei…”
Naast de gesprekken zijn we meestal ook bezig. Met van alles en nog wat.
Onlangs ontdekte een van de pubers de tekenmuur. Dus ik zeg; “ga je gang daar is die muur voor. ”
Krijg ik het antwoord: ” Nou ja, ik ben niet echt een kunstenaar hoor”. Waarop ik vraag : ” was dat een vereiste om op de muur te mogen tekenen?” Nee, nou ja maar…”
En dan hebben we een belangrijk punt te pakken.
PERFECTIONISME/FAALANGST
We verdiepen ons in de reden dat dit wordt aangegeven. Zeg je dit vaak? Dat je niet heel goed bent in iets?
En waarom zeg je dat dan? Want ik had geen verwachting van wat je ging doen… Ik herken wel wat je doet, want zo probeer ik ook mezelf in te dekken als ik denk dat mensen iets van me verwachten. Maar misschien kunnen mensen prima inschatten wat je kunt.
Langzamerhand komt het besef dat het misschien niet nodig is om van te voren iets te zeggen. Geen reden om de lat heel hoog te leggen of om alvast te jezelf in te dekken want je bent goed zoals je bent niet meer of minder.
Maar of het lukt om in toekomst ook niet meer toe doen? ik weet het niet, en ook dat is prima.
Gezellig praten we verder over de tekening en hoe die tot stand komt. Ineens wordt de tekening groter en groter en hoor ik meer over het hoe en waarom.. ik voel dat er meer ruimte is ontstaan!
Met een goed gevoel sluiten we samen een fijn gesprek af!
