Zomaar ergens in gesprek met een andere moeder hoor ik. “Mijn zoon heeft de diagnose ASS en is hoogbegaafd”
Van nature kritisch vraag ik… “Weet je zeker dat die diagnose ook klopt?”
Dan begint een mooi gesprek. Want die diagnose geeft een bepaalde ruimte waardoor er kan worden gepraat over aanpassingen. Aanpassingen die zorgen dat ze voor haar kind kan vechten en documenten heeft om te verduidelijken waarom sommige dingen in ieder geval moet worden geregeld.
Ergens stoort me dat, maar ik herken het wel. In Nederland (misschien wel overal) hebben we papierwerk nodig om te bewijzen wat we zeggen. Jammer is dat want ik mis zo die basis van vertrouwen en niet verschuilen achter andermans verantwoordelijkheid.
Even terug naar mijn gesprek. De moeder vertelt me dat ze aan de andere kant ook veel dingen ziet die echt niet passen bij ASS. En dan hoor ik twijfel in haar stem, voor hoogbegaafdheid alleen is nog steeds geen budget beschikbaar om te ondersteunen.
Dus wat is nu meer in belang van het kind? De diagnose ASS en dan extra geld/ motivatie voor ondersteuning OF een tweede onderzoek en als de diagnose ASS foutief blijkt het kind in zijn kracht zetten en leren hoe hij met al die facetten van hoogbegaafdheid om moet gaan.
Aan het eind van het gesprek hebben we het volgende afgesproken
Zij gaat zich verdiepen in misdiagnoses van hoogbegaafde kinderen en ik ga me verdiepen in diagnoses van ASS.
Ik hoop daardoor nog beter te gaan begrijpen wat het verschil is tussen ASS en de facetten van hoogbegaafdheid die lijken op ASS.
Mocht deze moeder tot de conclusie komen dat de diagnose van haar zoon voor haar gevoel niet klopt…
Dan komt de volgende fase.
Uitzoeken wie hierbij kan ondersteunen en hoe deze diagnose kan worden verwijderd uit zijn dossier. Want net als voordelen kleven er ook nadelen aan….
Een duidelijk overzicht van gedragskenmerken vanuit het perspectief van ASS en hoogbegaafdheid vindt u
in “Een andere kijk op hoogbegaafdheid” van Mariken Althuizen, Esther de Boer en Nathalie van Kordelaar
